Rozdział drugi.

- Wy naprawdę macie coś z mózgami nie tak... - Powiedziała Taylor pijąc przez rurkę sok jabłkowy.
- Oj tam, przesadzasz... Było zabawnie, my się znamy na rzeczy, co nie, Za Ni? Ty to tylko taka zrzęda. - Mówiła na jednym tchu Lovato.
- Przynajmniej mam wyższe IQ, niż tu. - Pokazała jej język. Demi się wpieniła. Wstała oburzona, to śmiesznie wyglądało, trzeba przyznać, bo zrobiła minę jak jakiś byk, który widzi czerwony kolor.
- Laski, ogarnijcie się! Musimy teraz zajmować się czymś innym... - Westchnęłam patrząc na zdjęcia Zayna w moim telefonie. On nawet nie wiedział, że mam jego zdjęcia, bo robiłam z ukrycia, taki ze mnie sprytny człowiek.
- Cześć misiaki! - Wpadł do kawiarenki szkolnej Justin. Przywitałam się z nim, usiadł obok nas.
- Znowu On Cię ignoruje. Nie możesz dać sobie z nim spokoju? - Spytał patrząc na mnie. Westchnęłam, spojrzałam na Zayna, który jak zwykle siedział z książką i rozmawiał z nauczycielką.
- Ty nie zrozumiesz.
- Dobra, to nie. - Prychnął, składając ręce.
- Laski! Możemy pójść na szejka dziś?! - Krzyknął nagle.

Przerwał mu się tak szybko foch?
- Y... Ty z nami? - Taylor spojrzała na mnie, na Demi.
- No przecież jesteśmy paczką, musimy się trzymać razem! - Wyciągnął ręke, byśmy przybiły mu piątkę. Ja się zaczęłam śmiać lekko z jego głupoty, chociaż sama lepsza nie byłam. Demi natomiast od razu przybiła mu piątka i krzyknęła ,,Poooł'', przedłużając ,,Ooo''. Ja tylko z Taylor zrobiłam facepalma, ale też się dołączyłam chwilę potem do przybicia.
- Demi! Ścigamy się?! - Krzyknął nagle. Dziś co chwile wrzeszczy... Problemy jakieś? Ale ja go i tak kocham jak przyjaciela, jest zabawny, kochany... Mniejsza.
- Dawaj, znowu Cię pokonam, idioto! - Wstała i zaczęła biec, a on zdezorientowany spojrzał na mnie, na Taylor, na podłogę, na sufit, jakby zapomniał, że się ściga. Zaczęłam się śmiać jak idiotka.

 Zayn się odwrócił i spojrzał na mnie nagle. Od razu się uspokoiłam i zaczęłam nerwowo pić swój napój.
- Banda idiotów... - Powiedział do siebie, myśląc chyba, że tego nie usłyszymy.
- Biegnij idioto, ona pewnie teraz śmieje się z Ciebie, że znowu wygrała! - Krzyknęła do niego Tay.
On spojrzał na nas, oświeciło go, że się właśnie ścigać miał.
- Aa, no taaak... - Przeciągał, patrząc przed siebie. I zaczął nagle biec, wywracając książki z rąk Miley.
Zaśmiałam się cicho, ale nagle mój uśmiech zszedł z twarzy, bo Zayn jej ruszył na ratunek. Od razu z żalu spuściłam głowę i bawiłam się cukrem, który się rozsypał.

- Selena... Nie martw się. Zdobędziesz go jeszcze.
Teraz się martw, gdzie będziecie z tatą mieszkać.
- Właśnie. - Westchnęłam. - Jeszcze to do kolekcji. Po tym pożarze, tata jest załamany, bo tam były zdjęcia i skarby mamy. - Zamknęłam oczy dla uspokojenia.
- Wiesz, że możecie u nas zamieszkać, mama się zgodzi. - Poklepała mnie po ramieniu. 
- Dziękuję, ale tata się nie zgodzi mieszkać u kogoś za darmo, nieznajomych pozatym. Może jakąś małą chatkę wynajmiemy. Nie wiem, zobaczy się. 
Drrrrrr... Dzwonek na lekcję, wstałam ciężko i od razu się uśmiechnęłam, bo mamy teraz Chemię, a na tej lekcji nie można się przesiadać, więc Miley'unia nie będzie mogła się przesiadać do Zayna. 
Szłam z Taylor w stronę klasy, gdy nagle usłyszałam głośne gwizdnięcie. Spojrzałam na górę i okazało się, że Zayn gwizdał na całą szkołę, by zwrócić uwagę. Miał w ręce mój list. Byłam przerażona. Schodził powoli po schodach śmiejąc się pod nosem, inni patrzyli na całą sytuację. Podszedł do mnie. Patrzyłam przerażonym wzrokiem na niego. 
- Jeśli chodzi o ten list... 
__________________
Jest już drugi rozdział, trochę krótki, ale muszę trzymać w napięciu czasami.  Komentujcie, następny rozdział będzie w sobotę, albo nawet jutro :3 Piszcie co wam się podoba i co myślicie, co powie Zayn o tym liście? :D